وقتى سازش نکردن امام حسین (علیه‎السلام) با یزید قطعى شد، محمد حنفیه، برادر امام خدمت حضرت رسید و گفت :

از اینرو تا آنجا که ممکن است در شهرى اقامت مکن و با فرستادن نمایندگانى به سوى مردم، آنان را به بیعت با خود دعوت نما؛ اگر با تو بیعت کنند، خدا را سپاس نموده وگرنه، باز به تو آسیبى نمى‎رسد. ولی با ورود به شهرى مى‎ترسم بین مردم اختلاف افتاده و گروهى از تو پشتیبانى کرده و گروه دیگر علیه تو بپا خیزند و کار به خونریزى کشیده و هدف تیر و بلا قرار گیرى و خون بهترین فرد این امت ضایع و خانواده‎اش ذلیل شود.

امام حسین(علیه‎السلام) پرسید: به عقیده تو به کجا روم؟

محمد حنفیه گفت: فکر مى‎کنم بهتر است که وارد شهر مکه شوى و اگر آنجا نیز براى شما امنیت نبود، به بیابان و کوهها و از دیارى به دیار دیگر رَوى تا ببینیم کار مردم به کجا مى‎انجامد؛ امیدوارم با درک صحیح و اراده آهنین خود، مشکلات پیش روى را با موفقیت تمام، یکى پس از دیگرى، برطرف کنى.¹

امام حسین(علیه‎السلام) فرمود: برادرم! اگر در دنیا هیچ پناهى نباشد، با یزید بیعت نخواهم کرد؛ بخدا سوگند، اگر در صخره‎هاى کوهستان و یا لانه حیوانات بیابان روم، مرا یافته و خواهند کشند. (در اینجا محمد حنفیه گریه می‎کند) خداوند ترا پاداش خیر دهد که خیرخواهى نمودى ولیکن من تصمیم گرفته‎ام که برادران و فرزندان ایشان و شیعیانم که بینش و منش‎شان با من یکى است، به سوى مکه حرکت کنم و اما تو در مدینه بمان و اوضاع و احوال اینجا را دقیق زیر نظر بگیر و به من گزارش کن.²

مرحبا بالقتل فى سبیل الله ولکنکم لا تقدرون على هدم مجدى و محو عزتى و شرفى فاذا لا ابالى من القتل³

چه زیباست کشته شدن در راه خدا، ولیکن شما مجد و عظمت و عزت و شرف مرا نمى‎توانید نابود کنید؛ در این صورت من از مرگ واهمه‎اى ندارم .

پی نوشت ها:

1- کشف الغمه، ج 2، ص 29/ بحارالانوار، ج 78، ص 121 .    

2- مقتل المقرم، ص150.

3- ملحقات احقاق الحق، ج 11، ص 601.